Linkosaurus #1

Wat doe je als je niets te posten weet?
Wat doe je als je je amuseert met andere dingen op 't net behalve je blog?
Zijn deze te combineren?

De linkosaurus zegt JA!

Making Fiends is absolute must voor flash-filmpjes-liefhebbers. Ik heb het toevalling ontdekt in de Focus Knack van een aantal weken (maanden?) geleden. Het is zo populair geworden dat Nickolodeon er een half-uur-show van wilt maken!
Vendetta is een klein tof meisje dat iedereen wilt terroriseren met haar 'fiends', en dat lukt haar! Tot er een klein stom onnozel, maar ergens toch schattig, nieuw klasgenootje komt, Charlotte...


Als je dan toch bezig bent, checkt dan ook nog eens Big Bunny, van dezelfde maker.

Big Bunny is een, je raadt het, groot konijn dat graag verhaaltjes vertelt aan kleine 'delicious' kindertjes...




Pencilmation zal je misschien al kennen, zo niet: des te beter!


Een verzameling van allerlei flash-filmpjes/ Mijn favorieten: Boogalah, Pencilmation en... Infinity Snail!




En tot slot, Lenore. Die is al wel wat ouder, maar blijft van top-kwaliteit!


Lenore, the cute little dead girl, is een morbide klein meisje, maar oh-zo schattig!...

Openbaar Vervoer

Soms word je op onverwachte momenten, geconfronteerd met alle vreugde en ellende van mensen. Ik zal laatst in de tram. De conducteur in zijn glazen hokje hield toezicht. Twee toeristen stapten in, ze moesten de volgende halte er al uit. "Afstempelen hoeft niet, hoor", zei de conducteur. "Prettige vakantie", zei hij in zijn beste Engels.

Een man stapte in. Hij zag er zeer onverzorgd uit, flink onder invloed van drank of drugs. Hij bibberde en keek wanhopig om zich heen. De conducteur vroeg om zijn kaartje. De man deed alsof hij zocht naar zijn kaartje, maar moest toegeven, dat hij er geen had. De man legde bibberend uit, dat hij een slaapplaats had bemachtigd, maar dat hij zulke zere benen had dat hij er niet heen kon lopen. Hij vroeg alstublieft, mee te mogen rijden. De conducteur schudde zijn hoofd wat, maar zei, dat hij maar tegenover hem, op een lege stoel moest gaan zitten. De man was dolblij en ging gauw zitten. Een paar haltes verder stapte de man dankbaar uit. Hij knikte vriendelijk naar de conducteur. De conducteur negeerde hem verder en sloot de deuren.

Twee stoeltjes achter me, zaten twee mensen, een man en een vrouw, te mopperen. De vrouw met een iets te luide stem: "zie je dat nou, en wij moesten wel afstempelen." De man die blijkbaar genoeg van haar gemopper had, antwoordde: "en jij rijdt met een kortingskaart terwijl je nog geen vijfenzestig bent". Ik zag het niet maar voelde hoe de vrouw verstarde.

De beide mensen gingen er de volgende halte uit en ik zag, terwijl de tram verder reed, dat de vrouw met flinke stappen voor haar man liep, zonder achterom te kijken of hij wel volgde. De man schudde zijn hoofd maar liep 'braaf' achter haar aan.

Mijn halte kwam er aan en ik stond op. Zelf ben ik ooit verslaafd geweest, en de tram uitgegooid. Ik vond de conducteur geweldig. Ik bedankte de man en stapte uit. Ik keek nog even achterom en wist het zeker: Deze conducteur zou een lintje moeten krijgen.

Peter van Gelder in 'De Pers'

Inzinking #1

Het is zoals ik van begin wist wat er ging gebeuren. Ik had het voorspeld, ik en mijn zelfkennis wisten het. Van in het begin! Toch deed ik het, weer eens iets waar ik van dacht "kom, dat lijkt me plezant, dat kan ik ook wel, denk ik...". Ik en mijn 'flings'... Altijd iets willen proberen, en denken dat je het kan volhouden. En wel weten dat het uiteindelijk op niets gaat uitdraaien, maar toch beginnen. "Als ik een beetje organiseer, kan ik dat wel in mijn 'drukke' agenda plaatsen?". Niet dat ik een drukke agenda heb ofzo, ik kan gewoon niet organiseren!

Bewust moet ik zijn. Bewust wat ik wil en wanneer ik het wil. Ik hou me teveel met prutsjes bezig. Ok, die prutsjes zijn leuk enzo, dat niet. Maar ik mag me niet er teveel bezig mee houden, ik wil ook andere dingen doen, zodat ik op het einde van de dag kan terugblikken en zeggen "Voila! Zie eens een waardevolle dag!".

"Ik kan toch wel een blog runnen, zeker? Gewoon soms eens iets posten!" was wat me overhaalde om toch maar aan een nieuwe fling te beginnen. En kijk eens!! Hoe lang heb ik al niets gezegd? Een HELE WEEK! Ik schaam me diep, ik stel AL MIJN LEZERS TELEUR! Hoe heb ik het zo ver kunnen laten gebeuren? Ik hield me zelfs bezig, als ik zo op de trein zit en de krant lees ofzo, om naar onderwerpen te zoeken. Ik hield zelfs de krantenknipsels bij, zodat ik later, als ik thuis kwam, er iets op de blog te plaatsen! Ik kan natuurlijk ook iets over mijn leven zeggen, maar kom geef toe, zoiets als die nachtverschrikking gebeurt niet weer, ik ben te saai. "Maar misschien heb ik een leuke kijk op de actualiteit?", niet? Ik kan gewoon kijken in de krant en dan hier iets zeggen, zodat de mensen die, waarschijnlijk, ook het nieuws volgen mijn mening kunnen lezen? Ok, slecht idee, maar toch, ik moet toch iets zeggen?

En dan zit ik nog met welke titel ik ga gebruiken? Het moet iets catchy zijn, ik mag niet klungelig overkomen. Ik tiep al zo slecht, maar dat kan ik misschien maskeren met een mooie lay-out en een titel? Oooh, en dan zijn er nog die labels die je kan plakken op je posts, dat is ook heel belangrijk... En de kleurtjes? DE FOTOOKES!! Ik MOET foto's plaatsen! Dat is aantrekkelijker... Aah crap...

En dan komt het in me op... Een zeer zelden gevoel van verlichting... Ik ben opeens rustig. Mijn ademhaling is normaal. Mijn hart klopt nietmeer sneller dan 180/minuut. Mijn ogen tollen nietmeer. De omgeving blijft stil staan. Allemaal omdat ik eens nadenk (moet ik eens vaker doen) en alles rustig in me opneem. Het kleine feit dat ik soms eens vergeet: Ik heb hoogstens 3 lezers! Ik kan me het permitteren om te slacken.

Misschien kan ik daar mijn concept van maken? "Ik kreeg het idee door veel te drinken..."