Nachtverschrikking

Da nacht van maandag 26 maart op dinsdag 27 maart:

Om.. twee uur? 's nachts kreeg ik nog het sublieme idee om te koken, ik had honger, wat wil je dan? Witte gekruide pensen met champignons en aardappeltjes.
Zo van die N1 aardappeltjes in een transparant zakje. Zo heel goedkoop, maar je moet oppassen hoe je ze maakt, want anders zijn ze nog niet gaar genoeg om op te eten (wat ik ondervond een paar middernachtsnacken voor deze nacht). Ik nam ze voorzichtig uit mijn vrieszakje en zag onmiddellijk dat ik aardappelen van mijn kooklijstje mocht schrappen... Beschimmeld, allez, dat denk ik toch. Hoe noem je aardappelen met een vreemdsoortig wit vliesje (helemaal bevroren) met hier een daar een groen-bruine vlek op? En geloof me, dat was er daarvoor niet op, dus ik vertrouwde het gewoonweg niet en zorgde dat het uit mijn zicht was.
De pensen en champignong waren ver-ruk-ke-lijk... Ik heb er echtig van genoten!

Goed, mijn nachtrust dus verdient! Ik zou om half acht ofzo gaan opstaan, wil ik op tijd in het atelier zijn voor mijn ontwerp (ik heb jury de woensdag, duim voor me!). Geloof me, ik heb erover nagedacht vroeger te gaan slapen, maar ergens, diep van binnen, blokkeerde 'iets' dat voornemen... Zolang het me maar lukt he, allez, aan vier uur per nacht heb je toch genoeg, niet?

om 4.15u sloeg het noodlot toe... Mijn deurbel ging... iemand voor de poort? Nog een keer... en nog een lange keer. Tja, toch me maar eens tot aan de parlofoon begeven, wie weet is het een vriend in nood? Ik zeg nog maar geen "hallo?" door de foon, of ik hoor een "hallo?" terug door mijn deur! er stond warempel een oud vrouwtje voor mijn appertementsdeur op de DERDE verdieping!
Opeens, uit het niets was er dus een 'dement' vrouwtje (of dat maak ik er toch van) tot aan mijn appertement gesukkeld. Ze zei dat ik de deur moest open doen, dat ze hulp nodig had, dat ze met een probleem zat. Maar het was 4.15u... er was iets vreemds aan het gebeuren... ik zat in mijn ondergoed... natuurlijk doe ik niet open! Ik wist niet dat er misschien een appertement-jacking ging gebeuren, ik zag ook niet wie er daadwerkelijk voor mijn deur stond?
"Ja, dat kan ik niet doen, maar als je je probleem uitlegt, kan ik misschiens iets doen?" Maar dat wou ze niet, want anders zou ik haar niet willen binnenlaten.
Na wat gepraat vertelde ze me dat ze twee keer is aangerand, haar gsm gestolen samen met haar portefeuille! Ik wou direct de politie verwittigen. Als dat waar is, zou er een PV moeten worden opgesteld.
Daar wou ze niets van horen, die zou ze zogezegd al gesproken hebben, maar die wouden niets doen en haar dus ook niet helpen. Maar ik geloof in de Politie van Antwerpen, de brave stakkers, dus belde ik ze toch nog op (het was ondertussen al 4.40u). Daar hoorde ik dat ze al een paar minuutjes geleden naar mijn adres onderweg zijn vertrokken, goed nieuws, EN terwijl ik belde, waren de brave politiemannen al het dame'tje aan het geruststellen voor mijn deur. Ik trok snel een broek aan, ik wou zien wat er gebeurde!

Ik zag nog net het dame'tje, twee politieagenten en iemand die op het 1e verdiep woont verdwijnen achter de trap.

Alles heeft zo iets surreëels, wanneer ik terug in mijn bed lag (en niet echt meer kon slapen) vroeg ik me af of ik alles misschien maar gedroomd had? Eigenlijk zou ik het moeten vragen aan die persoon van het 1e verdiep, maar misschien zit die mee in het complot voor een appertement-jacking tegen me...